Osteopatia Biodynamiczna

Osteopatia biodynamiczna to podejście w obrębie osteopatii czaszkowej, stworzone na podstawie prac Williama G. Sutherlanda oraz później rozwinięte przez Rollina E. Beckera i Jamesa Jealousa. Koncentruje się na obserwacji i wspieraniu naturalnych mechanizmów zdrowia u pacjenta, w szczególności ekspresji pierwotnego oddechu, potencjału gojenia (naturalnych organizujących sił życiowych) oraz samoregulujących procesów tkanek.

Paweł Dziadoń D.O.

Koncept

Koncepcja biodynamiczna w osteopatii ukazuje rzeczywistość w jej wymiarze wielokierunkowym – obejmującym to, co jawne i fizyczne, oraz to, co ukryte i niefizyczne. Nawiązuje tym samym do dzieła Andrew Taylora Stilla, który widział człowieka w jedności ciała (tkanki), duszy (płyny) i ducha (obecność wyrażająca się w obu poprzednich).

Bruno Josse D.O.

Manifestacja pierwotnego Oddechu

Jednym z celów modelu biodynamicznego w nauce osteopatii jest postrzeganie Obecności Zdrowia w pacjencie… tego „czegoś innego”, co istnieje, co przekracza wszelkie granice i co nie może zachorować ani umrzeć. Jego Obecność w embrionie wskazuje, że wszyscy jesteśmy Jednością, jedną „całością”.

Celem modelu biodynamicznego w osteopatii jest próba zrozumienia Mocy i Intencji Tchnienia Życia, we współpracy z bezpośrednim odczuwaniem praw naturalnych. W żadnym wypadku nie chodzi tu o tworzenie technik.

Bruno Josse D.O.

Definicja

Jest to model badawczy oparty na integracji i bezpośrednim postrzeganiu praw naturalnych, który ujmuje człowieka – w jego koncepcji ciała, duszy i ducha – w relacji z Naturą i Boskością, posługując się jako wektorem Pierwotnym Oddechem (nie należy mylić z pierwotnym mechanizmem oddechowym). To właśnie pozwala wejść w kontakt z mocą sił terapeutycznych obecnych w pacjencie.

Podejście biodynamiczne w osteopatii opiera się zatem na nauce – na najwyższym poziomie – zmysłowego różnicowania Pierwotnego Oddechu oraz jego różnych pozytywnych oddziaływań w pacjencie. W istocie jest to studium praw naturalnych Pierwotnego Oddechu, a w szczególności mechanizmu mimowolnego oraz Inwoluntarnego.

Model ten, przekazany przez W.G. Sutherlanda, a następnie rozwinięty przez R. Beckera i J. Jealousa, umożliwia naszą drogę:

• od Neutralnego do Punktu Bezruchu,

• a dalej – ku Bezmownemu Bezruchowi i jego ekspresji, czyli Tchnieniu Życia.

Pozwala nam on zatem uzyskać dostęp do percepcji Uniwersalnej Obecności „Wielkiego Architekta Wszechświata” w Jego ludzkiej manifestacji Formy, Funkcji i Struktury.

Bruno Josse D.O.